Γιατί

Μες τους καπνούς του πολέμου
η μοναξιά και η απόγνωση
γύρω σου χορεύουν.
Ομίχλη σκέπασε τον ουρανό σου.
Η μυρωδιά του θανάτου διαχέεται
στην ατμόσφαιρα.
Όπου κι αν πας
η σκιά του σ ‘ακολουθεί.
Η όασή του πέρασε
στη λήθη της σιωπής.
Ένα γιατί πλανιέται στην
πονεμένη σου ψυχή.
Ποια άδικη κατάρα βαραίνει
τους παιδικούς σου ώμους;
Απάντηση στην αγωνία σου
κανείς δε θα δώσει.
Θες να ουρλιάξεις, να κλάψεις,
μα δε μπορείς.
Το αγέρι πήρε τη φωνή σου,
η θάλασσα το δάκρυ σου.

Μια στιγμή

Μια στιγμή είναι αρκετή
τα λάθη σου ν’ αναλογιστείς
να μετρήσεις τις πληγές
αμέτρητα στο βλέμμα σου
αυλάκια
πόνου και υποκρισίας.
Μια στιγμή αρκεί
να φύγει η σκουριά.
Βαραίνει τη μοναξιά σου.
Τρώει τα περιστέρια
της καρδιάς.
Μια στιγμή είναι αρκετή
να ντύσεις την αιωνιότητα
με το ιερό της ελιάς κλαδί.

****

Τις ώρες που

Τις ώρες που
η άπιαστη μορφή σου
σαν αγκάθι
ματώνει τις στιγμές μου
Τις ώρες που
Εσύ σαν ήλιος
λιώνεις αργά-αργά
τα όνειρα μου
Εκείνες τις ώρες
γίνομαι δάκρυ
φθινοπωρινό και
ρέω στη γη
της μελαγχολίας

****

Ζωή

Ένα λεπτό μέσα στην αιωνιότητα.
Ένα λεπτό πλούσιο σε συγκινήσεις.
Ένα λεπτό μοιρασμένο στα δυο.
Μισό όνειρο, μισό εφιάλτης.
Ένα λεπτό που καθώς σβήνει
Αναρωτιέται:
Ποιας αόρατης μηχανής
είμαι το γρανάζι;