Tu es mon nom…

Tu es mon nom dans sa forme et sa raison
et le mien, si durablement virevoltant.
Je suis, avant que le siècle s’écoule sur un cheval - désœuvré,
orfèvre vert des oiseaux.
Tu es en moi un bouton d’or façonné de clarté de cirrus,
plus grande que toute œuvre solitaire.
Je puise de tes inondations de sable des orages matinaux
qui ne s’éteignent pas,
chaque vie et chaque mort centuplées.
Tu es le marbre vivant, par lequel ma forme
est arrivée,
la forme dans l’ouragan, visible à l’aube,
qui, sur les vitres laiteuses a éclaté en une flamme effilochée
et s’est figée dans la main comme moulée d’étoiles.
Tu es le nom de mes gestes et l’origine d’entente
qui comprend la musique et la logique,
la terre - sécheresse dans laquelle apparaît la sève - esprit
dans la tige de la voix.

(Ty jesteÊ…)

Ty jesteś moje imię i w kształcie, i w przyczynie,
i moje dłuto lotne.
Ja jestem, zanim minie wiek na koniu-bezczynie,
ptaków i chmur zielonych złotnik.
Ty jesteś we mnie jaskier w chmurze rzeźbiony blaskiem
nad czyn samotny.
Ja z ciebie ulew piaskiem runo burz, co nie gaśnie,
każdym życiem i śmiercią stokrotny.
Ty jesteś marmur żywy, przez który kształt mi przybył, kształt w wichurze o świcie widziany,
który o mleczne szyby buchnął płomieniem grzywy
i zastygł w dłoni jak z gwiazdy odlany.
I jesteś mi imię ruchów i poczynaniem słuchu,
który pojmie muzykę i sposób,
który z lądu posuchy wzejdzie żywicą-duchem
w łodygę głosu.
Ostre cienie waazonów snują czerń z odwłoków.
Noc się nigdzie nie kończy, jest wszędzie bezkresna,
wiatr gra chorały nocy na na podwórz organach;
noc mi zalewa gardło mdlącą, duszną falą,
czekam, stopiony w mroku
wyzwolenia...
rana...